Po vdes nga etja pranë një burimi,

Kur zjarri ndizet, dhëmb mbi dhëmb kërcet,

Djeg zhegu, dridhet buza nga thëllimi,

Në vendin tim jam si në vend të shkretë.

Si krimb i çveshur, veshur porsi mbret,

Mes lotësh qeshem dhe me shpresa rri,

Mua më jep zemër veç dëshpërimi i zi.

Dëfrehem dhe asgjë nuk më gëzon.

I fortë jam — pa forcë, pa fuqi.

Kudo më presin, gjithëkush më zbon.

Nuk shoh ato që shkoqur rrok vështrimi,

Besoj veç gjërat që s’janë vërtetë,

Për të vërtetat fort më bren dyshimi,

Dhe koha fare kot me shkencë humbet.

Fitojme grushte, dhe asgjë s’më jet.

Kur zbardhet dita, them: - u err, u nxi.

Kur eci para, duket sikur rri.

Plot psera kam, asnjë s’më shqetëson.

Pres trashëgim, s’më lë kush pasuri.

Kudo më presin, gjithëkush më zbon.

S’e çaj kokën, as më kap dëshpërimi,

Kur lodhem dhe s’fitoj asnjë gjë vet.

Mua veç nder më duket poshtërimi,

Kush më mashtron e quaj shok të vërtetë.

Atë që thotë e kam mik përjetë —

Se mjellmë e bardhë është korb i zi.

Kush më vë këmbën, ai më jep fuqi.

Gënjeshtra e vërtetë më ngjason.

Çdo gjë kuptoj dhe asnjë gjë nuk di.

Kudo më presin, gjithëkush më zbon.

O Princ i ndritur, mos ke qejf të dish

Në se dëgjoj, por bëj sikur nuk di,

Se gjithë njerëzit kusar më thonë?

E ç’të bëj tjetër? Më mirë grabis!

Kudo më presin, gjithëkush më zbon.